Jodenhaat als gevolg van de islamisering van Frankrijk

In de Parijse voorstad Sarcelles werd een aanslag op een Joodse supermarkt gepleegd. De daders zijn gepakt, maar de Joden denken niet dat de situatie in de voormalige multiculti voorbeeldwijk zal verbeteren. De leraren zijn aan handen en voeten gebonden als ze geen problemen met de islamitische migrantenkinderen willen krijgen. Ze kunnen daarom de islamitische Jodenhaat niet pedagogisch en informatief tegengaan. Wat hebben de Europeanen dan gedacht? Dat Joden en christenen in Europa er ongeschonden vanaf komen als hier islamitische massa-immigratie plaatsvindt? De islamitische immigranten dolen en pesten in de steden rond, dragen nauwelijks iets positiefs aan de samenleving bij, maar misbruik van het sociale stelsel en vormen een toenemend gevaar.

Frankfurter Allgemeine:

(…) Twee gemaskerde mannen waren een maand geleden de supermarkt binnengestormd, die alleen koosjere levensmiddelen verkoopt. Ze gooiden een zelfgemaakte granaat in de verkoopruimte, die explodeerde toen de vermomde mannen er vandoor gingen.

“Ze wilden doden”, stelde de Franse Minister van Binnenlandse Zaken Manuel Valls later vast. Gelukkig was het die middag van de 19^e september  niet druk in de Naouri-markt. De aanwezigen – drie klanten en een medewerkster – kwamen me de schrik vrij. Thierry, de jongeman achter de kassa, zei dat hij er rekening mee gehouden zou hebben dat zoiets op zekere dag zou gebeuren. “De sfeer is al maandenlang opgefokt. Sinds de affaire Mohammed Merah is alles nog erger geworden.”

“Het is net alsof Merah de haat op de Joden gelegitimeerd zou hebben”, zegt Thierry. Thierry draagt een keppeltje, omdat de baas dat wil. Buiten zou hij deze afdoen, uit angst om gepest te worden, zegt hij. “Als ze je een keer driemaal achter elkaar ´ Vuile Jood´  hebben nageroepen, dan bedenk je je wel om een keppeltje op te zetten. Daarbuiten zijn mensen, die tot alles in staat zijn”. Op het betonnen voorplein staan wat jonge mannen. Een paar roken, anderen kletsen wat, eentje spuugt op de grond.

De cijfers van de Franse werklozenstatistiek krijgen hier in Sarcelles gezichten. Gezichten van mannen in de werkbare leeftijd, die al voor de middag rondhangen, bijvoorbeeld op het kale, winderige plein dat tussen vier grote flats ligt. Op de begane grond bevinden zich kleine winkeltjes, enkelen hebben de ijzeren rolhekken voor de ramen helemaal niet open gedaan, anderen bieden waren uit de Oriënt, bruidskleding of brillen aan. De Naouri-markt ligt iets verscholen aan het andere einde van datgene, dat hoogdravend “Centre Commercial” genoemd wordt.

Echt druk zou het in deze winkel eigenlijk alleen maar voor belangrijke Joodse feestdagen zijn, zegt Thierry. Op de dag van de aanslag werkte hij niet. Of hij nu bang zou zijn om te werken? “Nee, ik ben het gewend voorzichtig te zijn”. Hij is dertig jaar en kan zich de tijd niet herinneren dat het samenleven met de uit Noord-Afrika geïmmigreerde Franse harmonieus verliep. Zijn ouders zouden hem op een gegeven moment naar een Joodse privéschool hebben gestuurd vanwege de pesterijen van de andere leerlingen op de openbare school.

Ook Sara, de aanstaande moeder, die spijsolie en deegwaren in haar boodschappenkarretje legt, zegt berustend: “Op een bepaalde manier is het banaal geworden dat nietsnutten, die behalve haat niets in hun hoofd hebben, ons tot doelwit nemen”. Ze denkt niet dat de situatie de komende jaren beter zal worden. De regering zou er langzaam achter komen dat de Joodse gemeenschap niet aan vervolgingswaanzin zou leiden, maar gelijk hebben om te waarschuwen tegen het antisemitisme van de islamitische jongeren uit de banlieues.

De socialistische Minister van Binnenlandse Zaken spreekt van de “interne vijand” en bedoelt daarmee  jonge, tot de radicale islam bekeerde Fransen, met of zonder immigratieachtergrond, die met terroristische bedoelingen bij elkaar komen, zoals diegenen, die de granaataanslag in Sarcelles pleegden. Hoeveel van deze “interne vijanden” zouden er in de flats van Sarcelles wonen? (…)

“We willen geen paniek verbreiden. Maar de sfeer is merkbaar veranderd, ook hier bij ons”, zegt Laurent Berros, die als rabbijn in Sarcelles werkzaam is. Hij vertelt van de jongste optocht van de gemeente m.b.t. het Joodse Nieuwjaar, Rosj Hasjana, door Sarcelles: “Tot nu toe wensten de voorbijgangers ons altijd het allerbeste, maar deze keer waren er vijandige blikken, velen waren zelfs agressief”, zegt Berros. “Plotseling kwamen we ons voor als binnendringers in onze eigen stad”. De aanslag op de Naouri-markt zou de gemeente nog onrustiger hebben gemaakt. De rabbijn prijst de regering voor haar vastberaden ingrijpen. Voor de synagoge, een net zoals de omringende woonhuizen in de vroege jaren-70 ontstaan betonnen gebouw met een roestige poort, staan ijzeren barrières, maar geen politieagenten.

Op een goed onderhouden gazon ernaast werd onlangs een monument onthuld: “Ter herinnering aan de joodse martelaars, slachtoffers van de nazi-barbarij”. “De islam appeasen is hetzelfde als de nazi-ideologie appeasen”, heeft de president van de representatieve raad van de joodse organisaties (Crif), Richard Prasquier, na de aanslag in Sarcelles gezegd. De opperrabbijn van Frankrijk waarschuwde, dat de imams in het vervolg geen genoegen meer zouden mogen nemen met een veroordeling van gewelddadigheden.

Ze zouden in hun vrijdagsgebeden ook iedere vorm van antisemitisme moeten veroordelen. Daaraan herinnert Mosje Levin, de woordvoerder van de opperrabbijn, die zelf in een banlieuegemeente in het nabijgelegen, vanwege etnische spanningen beruchte departement Seine-Saint-Denis als rabbijn werkt. Hij zegt dat de afgelopen tien jaar steeds meer Joodse gelovigen hun woningen in de banlieues verlaten zouden hebben uit angst voor overvallen. In sterk door islamitische Fransen bevolkte wijken, zoals in Clichy-sous-Bois, in Aulnay of Montfermeil, zouden nu nauwelijks nog Joden wonen.

Levin herinnert eraan, dat Sarcelles lange tijd als voorbeeld voor het vreedzame met elkaar van de religieuze gemeenschappen gold. Nadat Frankrijk zijn koloniën en protectoraten in de Maghreb hun onafhankelijkheid had gegeven, verhuisden er ook veel van de sinds generaties in Noord-Afrika levende Joodse Sefardische families naar de “métropole”. In Sarcelles ontstond de grootste Sefardische gemeenschap van Frankrijk.

“Klein Jeruzalem” doopten ze hun nieuwe woonwijk, niet omdat deze architectonisch aan Jeruzalem herinnerde, maar omdat ze zich hier zo goed voelden. Maar nu praten de oude mannen, die in het straatcafé “Chez David” een kaartje leggen, alleen nog maar spottend over “la Petite Jérusalem”. “Dat was eens, dat komt nooit meer terug”, zegt de ene, die eigenlijk niet met de pers wil praten, en al helemaal niet met de Duitse. “Vroeger was het hier rustig, maar nu is hier veel teveel tuig”, zegt hij en wijst naar de grauwe flats.

In Sarcelles wonen 80 nationaliteiten. Dominique Strauss-Kahn, wiens kieskring dit vroeger was, heeft dat in zijn toespraken altijd met een bepaalde trots benadrukt. Zijn opvolger, de socialist François Pupponi, tegen wie een onderzoek gaande is wegens verdenking van corruptie, heeft een omvangrijk urbaan saneringsprogramma doorgedrukt. Flats en openbare scholen werden gerenoveerd, De middenberm van de belangrijkste verkeersader werd van groen voorzien, weldra zal hier om de zoveel minuten een moderne tram rijden. “Er werd altijd alleen maar geïnvesteerd in beton, niet echter in de mensen”, zegt rabbijn Berros.

Onderdrukking zou noodzakelijk zijn, wat echter zou ontbreken, zou een preventieve pedagogiek zijn, een opvoeding tegen rassenhaat en antisemitisme. Na de schok over de bloedbaden van Mohammed Merah, die drie Joodse kinderen en een rabbijn in Toulouse doodschoot, heeft de president opdracht gegeven om op alle scholen een minuut stilte in acht te nemen. In veel klassen, ook in Sarcelles, kwamen leerlingen hiertegen in opstand.

“Enkele directeuren hebben de voorvallen gemeld. Maar ze kregen zwijgplicht opgelegd”, zegt Mosje Levin. “Precies het tegenovergestelde van wat men zou hebben moeten doen. Deze klassen zouden een groot onderwijsoffensief verdiend hebben. In plaats daarvan is de school gecapituleerd voor deze uitingen van onvrede”, zegt Levin. Onder het voorwendsel van de scheiding van staat en religie, zou de school zijn missie alleen zien in de kennisoverdracht, maar niet in de waardeoverdracht.

Voor het lyceum van Sarcelles, dat genoemd is naar de filosoof en Verlichter Jean-Jacques Rousseau, staan leraren, maar de meesten van hen willen niet praten. Eén lerares is hiertoe uiteindelijk toch bereid, maar wil wel anoniem blijven. “Geschiedenisonderwijs zoals op een gymnasium in de binnenstad van Parijs kun je hier vergeten. Je moet al blij zijn wanneer de helft van de klas aanwezig is en de les niet verstoort”, zegt ze. Haar collega´s zouden haar op tijd hebben gewaarschuwd, bijvoorbeeld om het Israëlisch-Palestijnse conflict of de geschiedenis van de Shoah in de lessen te behandelen. Ze zou maar één ding hopen: “Dat mijn verzoek om overplaatsing wordt gehonoreerd en dat ik volgend jaar niet meer hoef lesgeven in Sarcelles”.

————————————

Totdat in Europa begrepen wordt dat de ideologie van Hitler en Mohammed uit één stuk zijn gegoten, zullen er nog veel mensen het slachtoffer van aanslagen en aanvallen zijn. Alle anders gelovigen gelden in de ogen van de Mohammedanen als tweederangs mensen. De islam freest zichzelf door Europa´s hoofdsteden en zal onze gegroeide cultuur vernietigen als we niet spoedig de islamitische massa-immigratie stoppen. We kunnen u slechts één advies geven: Kies geen van de partijen die in het parlement zitten, want ze zijn allemaal helpers van de islamisering van ons continent en capituleren voortdurend voor het eeuwige gekanker van de nooit tevreden sharia-aanhangers.

Bron:

http://www.zukunftskinder.org/?p=29563#more-29563

Auteur: Redactie “Zukunftstkinder”

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)

(Voorts ben ik van mening dat een Populistische Omroep goed voor Nederland zou zijn: word lid van PopNed.nl [Populistische Omroep Nederland]. Als u dat doet o.v.v. E.J. Bron, is dat in 2012 gratis.)