(Door: Martien Pennings)
Wie de term Stockholmdualisme wil begrijpen die ik van toepassing breng op “Mijn Beloofde Land” van Ari Shavit – waarvan hier het tiende hoofdstuk wordt besproken – moet naar de eerste alinea’s van deel een. Deel twee is hier, deel drie is hier, deel vier is hier, deel vijf is hier, deel zes is hier, deel zeven is hier, deel acht is hier en deel negen is hier te vinden.
Ik ben een beetje moedelozer dan bij de vorige afleveringen, want ik heb de nieuwste Pat Condell beluisterd: “Why I support Israel”. Eigenlijk hoef je na de zes minuten van die toespraak helemaal niks meer te zeggen over Israël en “de Palestijnen”. Maar “de wereld” luistert niet naar Condell, ondanks zijn kosmos aan gelijk. ”De wereld” ligt aan de voeten van een gestoorde als Ari Shavit en het enige wat ik kan doen, is zorgen dat Shavit niet onweersproken blijft. Ik zal zorgen dat alle zeventien afleveringen van mijn kritiek-feuilleton te zijner tijd ook in het Engels on-line komen. Ik wil dat mijn naam voor zolang de wereld nog bestaat en technisch functioneert aan de naam van Shavit blijft kleven.
E.J. Bron 
Verrek, Martien, laat ik er nou altijd -dat beken ik bij deze- min of meer vanuit gegaan zijn, dat in Israël dergelijke goedmenselijke gedachten veel en veel minder speelden dan hier in het westen omdat de Israëliërs daarvoor veel te dicht op het vuur zaten en, zo dacht ik, wel beseften, dat ze zich zulke ideeën niet konden permitteren……
Ook al weer te simpel beredeneerd, merk ik nu: Een Israëliër is ook maar een mens. Waar automatisch uit voortvloeit: Ook nu en dan een goedmens.
Mijn fout, ik geef het toe. Ik dacht, dat juist zij er wel van doordrongen waren, wie en wat Arabieren (dus moslims) zijn.
Maar nu noem je achter elkaar een hele reeks althans in Israël bekende namen, die dat hoe dan ook niet zijn. Erg interessant. Wegdromen ban de realiteit is ook een fenomeen, dat over de hele wereld voorkomt, niet alleen in het decadente westen!
LikeLike
Voor het eerst gelezen en ben bij hoofdstuk 1 na 10 regels afgehaakt. Door deze ogen kan ik niet kijken en wil en kan me niet in deze persoon verplaatsen. Sorry maar ik zie het als een geestelijke aandoening die verder gaat dan struisvogelpolitiek, want als het ergens moeilijk is om je kop in het zand te steken dan is het wel in Israel. Bijna onbegrijpelijk dat dit fenomeen daar gewoon de kop op steek, vraag me dan af waarom, waarom hebben de mensen uit de kampen hun verhaal niet goed door gegeven. Altijd maar de kaken op elkaar gehouden om niet verder mensen te kwetsen met hun leed. Jammer dat ze dit vonden. Hadden zij maar om het hard geschreeuwd en niet zo beschaafd geweest.
LikeLike
@ windwens
“( . . .) waarom hebben de mensen uit de kampen hun verhaal niet goed door gegeven. Altijd maar de kaken op elkaar gehouden om niet verder mensen te kwetsen met hun leed.”
Het had niks te maken met kwetsen. Verdringing is juist in gevallen van zéér zware traumatisering de enige manier om verder te kunnen. Dat geldt zeker voor een land dat van de grond af aan opgebouwd moest worden onder bedreiging, onder verse immigratie van bijna 80.000 oriëntaalse Joden, precies en juist door dat soort getraumatiseerden. Ze waren kansloos geweest als ze het niet collectief verdrongen hadden.
Misschien, beste windwens, moet je toch eens een keer proberen een tekst die je niet meteen aanstaat verder te lezen dan de eerste tien regels. Misschien leer je dan wat. Shavit beschrijft dat proces van noodzakelijke verdringing uit de “Gründerjahren” bloemrijk en uiterst geloofwaardig.
LikeLike