Stiekemerds in de spotlights

Irene van de Brekel, de vrouw van jonkvrouwe Ollongren.

(Door: “bozeoudeman”)

Naar aanleiding van de vrouw van onze jonkvrouwe Ollongren

Wat zou het geweldig zijn als van alles duidelijk is wie de eigenaar of producent van iets is. Wie waar belang bij heeft. Wat men er mee wil. En waarom. Het wie, wat, waar en waarom dus. Bij de meer gewone artikelen staat dit vaak aangegeven op de verpakking.  

Iets dat volledig ontbreekt bij artikelen die op het geestelijke gericht zijn. Wie is de producent van de vele praatprogramma’s? Wat wil die producent? Hoe zit deze, verborgen achter de persoon op de regiestoel, ons allen een richting op te duwen die wij misschien helemaal niet wilden gaan of zouden zijn gegaan als die stiekemerd daar niet had gezeten. Stiekemerds die zich verborgen houden achter meestal onbekend klinkende namen van hun productiebedrijven.

Die stiekemerd die bepaalt wie zijn/haar standpunten en meningen voor het grote kijkkast-publiek uiteen mogen zetten en wie absoluut niet. De stiekemerd die bepaalt wiens stukken in kranten en tijdschriften als waarheden gelezen mogen c.q. moeten worden en welke waarheden verborgen dienen te blijven. De stiekemerd die tevens vaak vanuit zijn burelen bepaalt wie de hoofdredacteur blijft/wordt of wie om welke onbekende reden dan ook moet gaan.

De stiekemerd die op deze manier dus heel stiekem de maatschappij bestuurt en beheerst zonder door wie dan ook te zijn gekozen hiervoor. Ik pleit dan ook voor de noodzaak om die stiekemerd uit zijn stiekeme schuilplek tevoorschijn te laten komen. De stiekemerd eens in de spotlights te zetten, zodat iedereen die dit wenst eindelijk eens ziet wie erachter bijvoorbeeld bepaald soort ‘journalistiek’ zit.

Want wat is daar mis mee. Dan kan een kijker, net als een gewone klant in de winkel, bepalen of hij/zij nog wel bepaalde programma’s wenst te zien. Misschien vindt hij/zij de achterliggende ideeën en dogma’s van de stiekemerd wel dermate verwerpelijk dat de kijker als klant voor een boycot kiest.

Precies zoals de klant dat kan doen met bananen uit een zo genoemde republiek of perssinaasappels waar bloed aan leek te kleven.

Wat is er mis met dit idee om al die stiekemerds die ongevraagd en tot nu toe vaak ongezien onze meningen zitten te beïnvloeden eens in onze kijker te krijgen. Een aftiteling zegt niet genoeg en bovendien is dit achteraf en dan is de mening, giftig of niet, al in het brein van de kijker gespoten.

Door:
“bozeoudeman”
(voor www.ejbron.wordpress.com)