De moordenaars van IS nemen Mohammed gewoon letterlijk

(Door: Leon de Winter – Vertaling: E.J. Bron)

Altijd als er in de naam van de islam gruwelijkheden worden begaan, horen we dat de terroristen slechts een vreedzame religie perverteren. Terwijl zij zich op het voorbeeld Mohammed beroepen.

Langzaam worden we een discussie ingetrokken. die we wilden vermijden. Het is een discussie, die de westerse wereld eigenlijk sinds de Verlichting min of meer begraven had. Nu is zij in volle hevigheid terug. De industriële revolutie gaf ons de instrumenten om baas te worden over ons eigen lot, en ondanks enorme terugvallen in de barbarij tijdens de 20^e eeuw maakten we vorderingen op weg naar individualisering, secularisatie, welvaart.

Onderweg zijn we het idee kwijtgeraakt dat we waakzaam en vastberaden moeten zijn als we de waarden en overtuigingen willen bewaren en in stand willen houden, die ons vooruit gebracht hebben. Dit verlies betekende misschien het grootste geluk, want het leidde tot het idee dat we geen vijanden meer hebben. We konden het ons veroorloven niet vastberaden te zijn.

Maar we gingen nog verder. Ons schamend voor de bloedbaden van de 20^e eeuw begonnen we te twijfelen aan de ideeën van de Verlichting, die ons zo ver gebracht hadden – deze existentiële zelftwijfel werd bijna een nieuwe levensstijl voor ons, de verlichte, goddeloze Europeanen. Bevrijd en niet belast door de geschiedenis merkten we dat we een tevreden leven kunnen leiden als culturele en morele relativeerders, we dreven in een moreel vacuüm.

Ze willen ons allemaal onthoofden

Nu echter worden we geconfronteerd met de grenzen van deze zelftwijfel. Plotseling zijn we terug op een moreel en ethisch terrein dat we wilden vermijden. Plotseling staan we oog in oog met ideeën en waarden waarvan we dachten dat ze in het duister van de geschiedenis zouden zijn verdwenen. Nu moeten we over de grenzen van de tolerantie en de vrijheid van meningsuiting praten – was dat niet oude troep uit lang vervlogen tijden? We moeten ons zelfs in een onvriendelijke discussie over religie begeven. Is dat werkelijk 2014?

Wie wil er nu graag praten over het wezen van het heiligste van een religieuze civilisatie? Daar rennen we toch allemaal voor weg. En terecht. Het herinnert ons aan xenofobie en cultureel imperialisme, aan het kwaad, dat de vorige eeuw in bloed heeft gedrenkt. We willen gewoon geen afscheid nemen van het verleidelijke idee dat tolerant cultuurrelativisme geen grenzen kent.

Met dit idee van een cultuurrelativisme hebben we tot 11 september 2001 geleefd. Sindsdien weten we dat het om een uiterst onaangenaam thema gaat, maar het lukte ons dit besef te verdringen. Onze verantwoordelijke leiders herhaalden steeds opnieuw dat de islam – het spijt me dat ik het zo bot zeg, maar dat is immers juist het thema waar we een grote boog omheen maken – een religie van de vrede zou zijn. Iedere keer zeiden ze tegen de niet-islamitische wereld dat de terroristen slechts in naam islamitisch zouden zijn. Dat de terroristen een perversie van een vreedzame religie zouden zijn.

Dat heeft een tijdje gefunctioneerd. Maar de onthoofdingen, die we op dit moment in Syrië en Irak meemaken, maken het steeds moeilijker om enkele onaangename vermoedens over de grote Abrahamitische religie genaamd de islam te onderdrukken. Deze choquerende onthoofdingen markeren een keerpunt in de waarneming van deze indrukwekkende traditie. Ja, indrukwekkend – maar ook verwarrend.

IS-strijder in Raqqa, Syrië

De onthoofdingen dwingen ons de centrale figuur van de islam te beoordelen, de profeet Mohammed, want de moordenaars verklaren in Mohammeds zin te handelen. Ze willen ons ook allemaal onthoofden als we niet voor hen buigen. Wat een plan! Zou de profeet Mohammed zich tegen dit plan gekeerd hebben – of zou hij het wellicht begroet hebben?

Wie wil er graag een islamofoob zijn?

Net zoals het christendom heeft ook de islam een hoofdfiguur naast God. Maar Mohammed is niet zo´n hippiefiguur als Jezus. Mohammed is een hoofdman, een man, die extreem geweld zoals massamoord toepast om zijn doelen te bereiken. Als je de koran objectief leest, laat dit de indruk achter dat de vrede van de islam een vrede van onderwerping is – dat is de letterlijke vertaling van het woord islam – en dat de islam zichzelf niet alleen beschouwt als religie, maar ook als een ideologisch programma waarmee de samenlevingen gereorganiseerd moeten worden.

De islam is veel meer dan een persoonlijke vorm van meditatie. Hij wil de wereld graag overeenkomstig de waarden van een warlord uit de 7^e eeuw opnieuw rangschikken. De koran laat daarover geen twijfel bestaan. Maar is het slim voor een verlichte postmodernist om zulke conclusies te publiceren? Wie wil er graag racistisch of islamofoob genoemd worden? Wie wil graag in de hoek van de neonazi´s en culturele suprematisten gedrongen worden?

In het cultuurrelativistische Europa zijn alle religies gelijk. We maken onszelf steeds opnieuw wijs dat de Abrahamitische religies van nature vreedzaam zijn. De optie om onderscheid te maken tussen christendom, Jodendom en islam moet onderdrukt worden, omdat de laatste consequentie van een onderscheid het A-woord betekent. Laat het me voluit schrijven: Auschwitz. Dus blijven we zeggen: de islam is een religie van de vrede en islamitische terroristen zijn geen moslims, maar barbaarse moordenaars. Dat klopt weliswaar niet, maar het veiliger zoiets te zeggen.

Dat is de ironie bij de grenzen van de tolerantie: we zijn niet tolerant tegenover diegenen die de fundamentele ideeën van de islam willen analyseren en bekritiseren. Wie zegt, dat de islam rondom een briljant, maar bizar karakter ontstond, dat iedereen wilde doden die het niet met hem eens was, wordt door de grote meerderheid van de commentatoren en politici tot zwijgen gebracht.

Miljarden moslims roeren zich niet

En toch reclameren de moordenaars van de “Islamitische Staat” voor zichzelf de ware erfgenamen van de profeet Mohammed te zijn – en wanneer men de koran en de Hadith (de vele verhalen uit het leven van Mohammed)  gelezen heeft, wordt het echt moeilijk om hen hierin tegen te spreken. Maar het is beter om je mond te houden gezien de onaangename gevolgen.

Het is een onbetwist feit dat de meeste moslims ter wereld vreedzaam zijn, terwijl een heel kleine minderheid van enkele duizenden jongeren naar Syrië reist om zich bij de gevechtstroepen van een tekeer gaande en bezeten religieuze cultus te voegen, die probeert door middel van een heilige oorlog genaamd Jihad de wereld de levensstijl van Arabië in de 7^e eeuw op te dringen.

En de wereldwijd 1,3 miljard moslims blijven thuis. Ze zijn in de war, ze twijfelen en zwijgen – ze gaan niet de straat op om tegen de islamitische moordenaars van IS te demonstreren. Ze blijven thuis, omdat ze weten dat de moordenaars de regels van de profeet letterlijk nemen – en zijzelf niet. De toepassing van de zuivere islam kan tot massamoord leiden – met dit onacceptabele idee kan de meerderheid van de moslims niet leven.

Zou het kunnen zijn dat de perfecte religie, die ze tot in de kleinste aders van hun lichaam hebben opgenomen, zoveel wreedheid kan voortbrengen? Nee, zeggen zij, deze moordenaars kunnen geen moslims zijn. En in plaats van hun religie kritisch te analyseren en aan te passen, maken velen van hen de Joden voor IS verantwoordelijk – duizenden online berichten beweren dat IS een zionistisch complot zou zijn.

De gewelddadige figuur Mohammed

Om de heilige boeken van het monotheïsme als literaire teksten te lezen, is een verhelderend tijdverdrijf. Er bestaan aanzienlijke twijfels aan de historische authenticiteit van de vroege Hebreeuwse veroveringen, zoals deze worden beschreven in de joodse Thora, maar zoals het werd opgeschreven, gaat het daarbij ongetwijfeld om bloedbaden. De hervorming van het Jodendom door rabbi´s na de vernietiging van de Tweede Tempel schiep een nieuwe religie tegenovergesteld aan de letterlijke zin van de verhalen over veroveringen in naam van een jaloerse god.

De geschiedenis zit ook vol van bloedbaden in naam van Christus – ze stonden altijd los van de boodschap van de zachtmoedige Jezus, zoals hij in de werken van zijn apostelen wordt beschreven. Maar wat valt er te discussiëren over het wezen van de fascinerende, maar gewelddadige figuur van Mohammed?

Salafisten-demonstratie in Berlijn: deze man zwaait met een vlag en werft voor een radicale groepering

Radicale aanhangers van de boodschap van Mohammed kunnen niet tolerant zijn. Om het exact postmodern te zeggen: tolerant volgens onze westerse definitie. De intolerantie tegenover een afvalligheid van het geloof, overspel, homoseksualiteit, polytheïsme, atheïsme is zonder twijfel essentieel voor de islam, ook al worden de meeste moslims niet gewelddadig tegenover ongelovigen of homoseksuelen. Desondanks kan men de institutionele intolerantie niet ontkennen.

Hoe kunnen we onze tolerantie beschermen tegen de intolerantie van islamitische extremisten? Is een westerse samenleving nog tolerant – wat voor ons net zo essentieel is als de intolerantie voor radicale moslims – als we de tolerantie tegenover religieuze gekken beperken?

Extremisten haten vrijheid van meningsuiting

Mogen we überhaupt de aanhangers van een figuur, die voor gelovigen een profeet is, “religieuze gekken” noemen? Vanwege de wrede daden van extremisten, die geloven in een intolerante god, wiens boodschap door een engel aan een “perfect” menselijk wezen werd overgebracht, zijn we weer terechtgekomen bij de archaïsche discussie over de waarde en de authenticiteit van religie en over de grenzen van de tolerantie.

Onze beschaamde civilisatie wil zich niet met zulke kwesties bezighouden. Auschwitz – we horen het de hele tijd in ons achterhoofd. Maar de extremisten dromen ervan om vele Auschwitzen te creëren. De meeste van hen ontkennen de Holocaust, maar uiten tegelijkertijd openlijk hun droom eentje te organiseren.

Bij een demonstratie in Londen in 2006 tegen de Deense Mohammed-karikaturen droeg een deelnemer een bord, waarop hij geschreven had: “Naar de hel met de vrijheid van meningsuiting!” De extremisten hebben haar niet nodig, wij echter wel. Ze haten vrijheid van meningsuiting. Ze dwingen ons terug te keren naar zinloze discussies over de grenzen van de postmoderne tolerantie tegenover heilige teksten en over het wezen van de religie. Vanwege dergelijke discussies heeft Europa eeuwenlang in brand gestaan. Dat is het dilemma waarin we ons op dit moment bevinden.

Dus, wie durft te zeggen: “Open westerse samenlevingen zullen ideologische en religieuze concepten zoals Jihad en sharia voor onwettig verklaren, omdat zij onverenigbaar zijn met onze concepten van universele mensenrechten”? Kunnen wij op zo´n manier de grote civilisatie van de islam tegemoet treden? Of zullen wij op de vuilnishoop van de geschiedenis belanden, omdat onze voorstelling van een grenzeloze tolerantie vernietigd zal worden door intolerante religieuze extremisten? Of is er een tussenweg?

Wie wil zo´n discussie houden? Ik niet. Ik houd van mijn rust. En ik weet zeker, u ook van de uwe.

Leon de Winter

Bron:
www.welt.de
Vertaling uit het Engels: Rainer Haubrich

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)

h/t Sjaak