Apartheid in het Midden-Oosten

(Door:  E. Karsh, professor Midden-Oosten en Mediterrane Studies aan het King’s College in Londen)

Het verwijt van anti-Israël activisten dat Israël apartheid zou kennen is het omgekeerde van de waarheid. In werkelijkheid is Israël is de enige apartheidsvrije staat in het Midden-Oosten.

In Israël heeft de Arabische bevolking wettelijk volledig gelijke rechten en meer voorrechten dan de meeste etnische minderheden in de vrije wereld, van de aanwijzing van Arabisch als officiële taal tot de erkenning van niet-joodse religieuze feestdagen.

En dit terwijl apartheid al meer dan een millennium een integraal onderdeel is van het Midden-Oosten. De Arabische en islamitische landen handhaven nog steeds deze wettelijke, politieke en sociale discriminatie tegen hun minderheden. Israël zou zich minder vaak moeten verdedigen tegen die valse beschuldiging en die neerleggen waar die hoort: bij de Arabische en islamitische landen in de regio.

Die discriminatie komt in vele vormen en sommige slachtoffers hebben met meerdere te maken.

Religieuze intolerantie: moslims beschouwden zichzelf historisch als superieur aan andere groepen onder islamitische heerschappij, die bekend staan als “dhimmi”. En nog steeds zijn Christenen, Joden en Bahai tweederangs burgers in de hele Arabische/islamitische wereld. Ook islamitische andersdenkenden worden onderdrukt door hun aan het bewind staande medegelovigen (zoals sjiieten in Saoedi-Arabië of soennieten in Syrië).

Etnische ongelijkheid: Deze historische erfenis van intolerantie reikt veel verder dan de religie. De oude overheersers – Arabieren, Turken en Iraniërs – blijven de taal, cultuur en gebruiken van andere volken in hun landen als minderwaardig behandelen, bijvoorbeeld van de Koerden en de Berbers.

Racisme: Het Midden-Oosten is uitgegroeid tot de belangrijkste verspreider van antisemitische ophitsing in de wereld. Het middeleeuwse bloedsprookje wordt op grote schaal gepropageerd, met daarnaast modernere leugens (met name ‘De Protocollen van de Wijzen van Zion’), zodat Joden als de bron van alle kwaad worden voorgesteld. Ook worden Afrikanen ten zuiden van de Sahara diep geminacht, een overblijfsel van de historische rol van de regio als het centrum van de internationale slavenhandel.

Seksediscriminatie: de wettelijke en sociale discriminatie van vrouwen is alomtegenwoordig in de Arabisch-islamitische wereld. Dat leidt tot heel veel geweld tegen vrouwen (bijvoorbeeld huiselijk geweld of verkrachting tussen echtgenoten is niet strafbaar) en vele executies, zowel via de rechtspraak als buitengerechtelijke (eer moorden). De discriminatie van homoseksuelen is nog erger.

Gedwongen stateloosheid: Het achterhouden van de nationaliteit en bijbehorende rechten van mensen die wel geboren zijn in het land, komt overal voor. De Palestijnen in de Arabische landen zijn het bekendste voorbeeld van deze discriminatie. In Libanon bijvoorbeeld kunnen Palestijnen geen onroerend goed bezitten, veel beroepen niet uitoefenen, zich niet vrij bewegen, enz. Maar bijvoorbeeld de Bedoeïenen in de Golfstaten en de Koerden in Syrië worden net zo gediscrimineerd.

Werk-ongelijkheid: Mishandeling van buitenlandse werknemers – vooral huishoudelijke bedienden – variërend van seksueel misbruik tot vrijwel permanent huisarrest en regelrechte moord, wordt op grote schaal toegelaten. Dit komt vooral voor bij de grote groepen gastarbeiders in de olie-exporterende landen.

Slavernij: De Arabisch sprekende landen blijven ‘s werelds belangrijkste toevluchtsoord van de slavernij, van kinderhandel en vrouwenhandel in Saoedi-Arabië en de Golfstaten tot volledige slavernij in Soedan en Mauritanië. Moslimfundamentalisten in het Midden-Oosten pleiten voor het (opnieuw) legaliseren van slavernij.

Politieke onderdrukking: Veel Midden-Oosten regimes zijn omvangrijke repressieve systemen gericht op het bestendigen van de discriminerende overheersing door een kleine minderheid: bijvoorbeeld Alawieten in Syrië; Tikritis in Saddam’s Irak, de Saoedische koninklijke familie en de Hasjemitische dynastie in Jordanië.

Deze middeleeuwse toestanden worden tot op heden nauwelijks opgemerkt of veroordeeld. Westerse regeringen willen hun bondgenoten niet schofferen, terwijl de intelligentsia Arabieren en moslims alleen als slachtoffers van het kolonialisme ziet, waardoor zij ontheven worden van hun verantwoordelijkheid. Feitelijk is dat een voortzetting van de koloniale houding van het Westen; dat deze mensen niet in staat zijn om hun lot werkelijk in eigen hand te nemen.

Het is tijd om deze discriminerende praktijken te veroordelen en ook Arabische/ islamitische regimes aan te spreken op algemeen aanvaarde beginselen van fatsoen en verantwoordelijkheid.

De geschiedenis heeft aangetoond dat de grove en systematische discriminatie niet alleen slecht is voor de onderdrukte minderheden, maar ook voor de onderdrukkende maatschappij als geheel, en voor de regionale stabiliteit.

Pas als de Arabische en islamitische samenlevingen ‘anderen’ als gelijkwaardig gaan behandelen, zullen die samenlevingen in staat zijn hun malaise te overstijgen en een echte politieke en sociale lente kunnen bereiken.

Bron:

http://likud.nl/2013/03/apartheid-in-het-midden-oosten/