Grote islamitische families ondermijnen de Duitse justitie. Dat in ieder geval schrijft de voormalige plaatsvervangende chef van het bureau van de ARD in Berlijn, Joachim Wagner, in zijn boek “Richter ohne Gezetz”. Afgelopen maandag presenteerde hij het boek samen met de burgemeester van Berlin-Neukölln, Heiz Buschkowsky, in Berlijn en zei: “De clans kopen getuigen om of zetten hen onder druk – en de rechtbanken staan machteloos”.
“Er bekruipt me een slecht gevoel, want het recht wordt uit handen gegeven en naar de straat verplaatst of naar een parallel systeem verschoven, waarin dan een imam of een andere vertegenwoordiger van de koran beslist wat er moet gebeuren”, citeert Joachim Wagner de in 2010 overleden jeugdrechter Kirsten Heisig. Ook zij was bang voor een fenomeen, dat de journalist uitvoerig in zijn boek onderzoekt.
Scheidsrechters, die in opdracht van meestal grote islamitische families handelen en op de achtergrond lopende zaken beslechten om voor een buitengerechtelijke oplossing te zorgen. “Het lijkt erop, dat er in de immigrantenwijken een islamitische parallelorde is ontstaan, die vanwege religieusculturele en sociale redenen beter geaccepteerd wordt dan Duitse wetten”, schrijft Wagner.
Wat hij daarmee bedoelt, toont een voorval in Berlijn uit het jaar 2010 aan. De 16-jarige Mona S. had, zo omschrijft Wagner het in zijn boek, een verhouding met een 19-jarige Libanees. Haar familie is afkomstig uit het autonome Palestijnse gebied en was faliekant tegen de relatie. Daarvoor al had haar oudere broer Abdul haar “vanwege haar westerse levensstijl” uitgescholden of geslagen. Tegen de nieuwe “overtreding van de familie-eer” trad de broer met nog hardere middelen op. Hij, zijn jongere broer en een vriend overvielen de geliefde van de zus, gaven hem een pak slaag en probeerden hem met een mes te steken. De politie greep op tijd in, de drie daders zaten maandenlang in voorarrest, het slachtoffer kwam er met lichte verwondingen vanaf. Nog op de avond van de dag van de overval meldde zich een bemiddelaar bij de slachtofferfamilie. Zijn aanbod: de zus en het slachtoffer zouden hun aanklacht moeten intrekken en als tegenprestatie zou de vader van Mona een huwelijk toestaan tussen zijn dochter en het slachtoffer. De twee gingen akkoord, waarschijnlijk uit angst, dat de familie van de daders de moordpoging zou kunnen herhalen. Voor de rechtbank gaf het slachtoffer uiteindelijk aan, dat de aanvallen niet zo erg geweest zouden zijn en dat hij tegen de politie zou hebben gelogen.
De schuldvraag speelt geen rol
Nog staat niet vast hoe het proces uiteindelijk zal aflopen, maar het voorbeeld maakt duidelijk wat Heisig bedoeld moet hebben toen zij van een “parallel systeem” sprak. De praktijk van arbitrage, die vooral in het islamitische rechtssysteem voorkomt, bestond al voor de islam. De islam heeft de praktijk van de zogenaamde scheidsrechters, de arbiters, overgenomen, schrijft Wagner. In Turkije, in Pakistan, in Libanon en in andere Arabische landen bestraat deze praktijk tot op de dag van vandaag. In Pakistan bijvoorbeeld krijgen vrouwen na een zuuraanval via arbitrage vaak het recht op een schadevergoeding. Het geld gaat normaalgesproken naar de familie van het slachtoffer. De financiële schadevergoeding staat centraal bij de arbitrage. De schuldvraag speelt daarbij geen rol. Als scheidsrechter worden familieleden of imams ingezet. Zij handelen zonder juridische opleiding, hun succes is gebaseerd op aanzien en macht.
Hoezeer deze praktijk ook niet mag stroken met het Duitse rechtssysteem, zo alledaags schijnt deze toch in steden als Berlijn, Bremen of Essen te zijn, als men Wagner mag geloven. Volgens hem worden er vooral arbitrages uitgevoerd als het slachtoffer en de dader uit dezelfde cultuurkring afkomstig zijn. Vaak zoeken scheidsrechters de slachtoffers van gewelddaden al in het ziekenhuis op. Het slachtoffer moet geen informatie geven aan de politie, geen aanklacht indienen of zo´n aanklacht weer intrekken. Als de politie al is ingeschakeld, probeert de scheidsrechter het slachtoffer van zijn aanklacht te laten intrekken. “Iedere messteek of ieder schot kan een familieoorlog veroorzaken, wat vooral voor de zwakkere families bedreigend is. Om dat te verhinderen, verzacht door een financiële schadevergoeding, maakt het voor veel slachtofferfamilies de moeite waard, zelfs aanlokkelijk, om buiten de rechtbank om tot een vergelijk met de dader en zijn familie te komen”, zegt Wagner.
€ 10.000 voor een steekwond
Zo zou het gebruikelijk zijn om als schadevergoeding voor een steekwond € 10.000 te betalen, bij zware verwondingen € 30.000 tot € 40.000. De scheidsrechters zelf krijgen provisies tussen € 3.000 en € 5.000. Maar daarmee niet genoeg. Wagner omschrijft ook dat arbitrages vaak vergezeld gaan door dreiging met geweld en martelingen. Toen leden van een maffiose Arabische clan bijvoorbeeld Majid A. in elkaar hadden geslagen, boden ze hem steeds opnieuw schadevergoedingen aan, vergezeld door bedreigingen dat zijn familie iets zou overkomen als hij de daders zou lastig vallen. Uiteindelijk legde Majid A. toch een verklaring af. Zijn kwelgeesten werden tot twee respectievelijk anderhalf jaar voorwaardelijk veroordeeld. Dit zou “aan de orde van de dag” zijn, zeggen politieagenten in het boek van Wagner. “We moeten er bij ieder onderzoek in het islamitische milieu van uitgaan, dat er afspraken bestaan.”
Zo bekritiseert de auteur bijvoorbeeld de machteloosheid van de strafjustitie. Onderzoeksautoriteiten zouden vaak helemaal niets weten over de rol van scheidsrechters, officieren van justitie en rechters zouden machteloos zijn wanneer getuigen voor de rechtbank geen verklaring zouden willen afleggen i.v.m. een dreigende belasting van zichzelf. Wanneer er geen andere verklaringen of bewijzen zouden zijn, zouden slachtoffers een eerste verklaring bij de politie achteraf zonder gevolgen kunnen intrekken, legt de gepromoveerde jurist Wagner uit. Voor hem is dit fenomeen een nadrukkelijk signaal voor het mislukken van de integratie in Duitsland. Zijn boek zou een “appèl zijn om het probleem serieuzer te nemen”, zei hij maandag bij de presentatie van zijn boek in Berlijn. Ook de burgemeester van het district Berlin-Neuköln, Heinz Buschkowsky, was positief over het boek. Ook hij zou het probleem van de scheidsrechter in het verleden al hebben aangesproken, maar toen alleen maar “hoon en spot” over zich heen hebben gekregen. Deze “paralleljustitie” zou echter een “bijverschijnsel van het integratieproject” zijn. Wagner´s boek zou voor beroering gaan zorgen, voorspelde hij nu al. En nog een ding wist hij zeker: “Richter ohne Gesetz” zou vast en zeker “vanuit bepaalde politieke kringen islamofoob worden genoemd”.
Reageren kan op: http://www.amsterdampost.nl/sharia-justitie-midden-in-duitsland/
Bron:
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(Bovenstaand artikel geeft niet per se de mening van de vertaler weer. Dit geldt overigens eveneens voor alle andere vertalingen van E.J. Bron)
E.J. Bron is ook te volgen op Twitter
E.J. Bron 