De toekomst van de wereldverbeteraars

                                                 (gastbijdrage door vederso)

Het “goedmenschendom” van de wereldverbeteraars in de landen van de westerse wereld is een vorm van zelfstilering. Door voortdurend op de echte of vermeende schuld van de eigen groep te wijzen en voor de belangen van anderen op te komen, pronkt het met het eigen morele niveau, want ogenschijnlijk is het moediger om de eigen groep te bekritiseren dan de buitenstaanders. Zal deze houding en dit gedrag in het Westen zich nog uitbreiden en overslaan naar andere culturen of is het een tijdelijk fenomeen?

Voorwaarden voor het “goedmenschendom” zijn materiële overvloed en het gevoel van buiten niet bedreigd te worden, omdat men anders met zeer negatieve reacties op dergelijk gedrag rekening moet houden.

De eerste voorwaarde (welvaart) werd na W.O.II in het Westen vervuld. Dit was genoeg om van een substantieel deel van de goed opgeleide elite wereldverbeteraars en “goedmenschen” te maken. Lange tijd werd de meerderheid van de bevolking daar nog niet door beïnvloed.

De grote doorbraak kwam met het einde van de Koude Oorlog en het schijnbare “Einde van de Geschiedenis.” Voor veel waarnemers leek het alsof de waarden van de liberale, westerse maatschappij definitief hadden overwonnen en vroeg of laat overal op de wereld zouden heersen. De wereldverbeteraars groeiden onder deze omstandigheden op tot een meerderheid in de bevolking. Voormalige “revolutionairen” werden vooraanstaande politici. Lange termijn effecten waren er vooral in het onderwijs, waar de wereldverbeteraars vooral veel invloed kregen. Onder leerkrachten in Duitsland bereikte het “goedmenschendom”bijna een monopoliepositie. Ook in de V.S. is het onderwijs er sterk door beïnvloed. En omdat docenten de volgende generatie (mede)opvoeden en vormen en de goed opgeleide elite haar kinderen ook in deze geest opvoedt, kan men tot op de dag van vandaag spreken van een soort zichzelf versterkend terugkoppelingseffect van het “goedmenschendom”. De kinderen worden zelf weer opvoeder en deze volgende generatie wil zich bewijzen in een schijnbaar morele superioriteit.

Met name in Duitsland zijn alle sectoren van de samenleving,  van scholen tot de politiek, zo doorspekt met het “goedmenschendom”, dat men zich nauwelijks kan voorstellen dat het weer aan invloed en betekenis zou kunnen verliezen. En toch verliest het langzaam terrein.

Het “goedmenschendom” is een westers fenomeen gebleven

De “goedmenschen” zijn er niet in geslaagd om de wereldstandaard te worden. Een algemene welvaart is nu niet langer beperkt tot het Westen. Japan maakte al tientallen jaren geleden een begin en andere landen volgden. China is op dezelfde weg. Maar in geen van deze landen heeft het “goedmenschendom” een invloed die vergelijkbaar is met haar positie in het Westen. In Japan, Hong Kong of Zuid-Korea zou een poging zich te onderscheiden door echte of schijnbare betrokkenheid bij derden ten koste van de eigen groep slechts op onbegrip stuiten. Zo is duidelijk geworden dat alleen in de westerse cultuur, met een vermeende, onbedreigde welvaart, de wereldverbeteraars alle ruimte krijgen.

Het Westen staat onder druk

Het “goedmenschendom” als westelijk cultuurproduct zou alleen dan toekomst hebben als de huidige economische omstandigheden behouden blijven en haar invloed in de wereld op z’n minst op dit niveau zou blijven. Geen van beiden is het geval. Onder druk van de groeiende concurrentie wordt het gevoel van een onbedreigde welvaart geringer. De schuldenberg waarmee de verzorgingsstaat werd gefinancierd, heeft in Europa geleid tot de ergste crisis sinds W.O.II, zoals ook de Duitse Bondskanselier heeft vastgesteld. Aan Griekenland, als zwakste schakel, dreigt de ketting te breken.

Vooral Europa, als wereldwijd broeinest van wereldverbeteraars, wordt in grote delen van de wereld niet meer serieus genomen. De V.S. keren zich daarom toenemend af van het oude continent en oriënteren zich op Zuidoost-Azië.

Het verval van het “goedmenschendom” is al begonnen

De hierboven beschreven ontwikkeling ontneemt de wereldverbeteraars hun belangrijkste basis. Een samenleving die moet vechten voor het behoud van haar welvaart, waardeert het niet als enkelen zich op haar kosten moreel willen onderscheiden. Daarom zijn er overal tekenen van het verval van het “goedmenschendom” te zien. Zo is de bereidheid om buitenlanders op te nemen, ongeacht hun vaardigheden om aan de ontwikkeling van hun gastlanden te kunnen bijdragen, zeer sterk aan het dalen. Zelden is er een sterkere tegenstelling te zien geweest tussen de meerderheid en de culturele elite laten dan in de controverse rondom het boek “Deutschland schafft sich ab” van Thilo Sarrazin. In andere Europese landen heeft de wijdverbreide afwijzing van de door wereldverbeteraars gedomineerde immigratie- en integratiepolitiek geleid tot het ontstaan van invloedrijke
politieke partijen met drastische veranderingen in het beleid als gevolg.

Met haar klimaatbeleid heeft Europa zich grotendeels internationaal geïsoleerd. Het beleid van een sterke CO2-reductie kan ook niet overeind blijven als exporterende landen zoals Duitsland in toenemende mate geconfronteerd worden met steeds hogere energiekosten, waar de concurrentie vanuit het Verre Oosten geen last van heeft.

Het Duitse cabaret laat zien waar de reis naartoe gaat

Een kleine indicatie, zelfs in Duitsland, is de ontwikkeling van het cabaret. De oude SPD-strijder Dieter Hildebrand is bijna met pensioen en er dienen zich geen opvolgers aan. De anti-CSU strijders “Biermösl Blosn” hebben zich opgeheven. Nu komen mensen als Vince en Dieter Nuhr op TV, of ook Henryk M. Broder en Hamad Abdel-Samad, die met de serie “Entweder Broder” eigenlijk ook een soort “cabaret van het werkelijke leven” hebben laten zien. Ze nemen alle mainstream-wereldverbeteraars op de hak en diezelfde wereldverbeteraars amuseren zich erover voor hun televisie. Dit was onvermijdelijk, want als iedereen een werelverbeteraar is, kan men met de gebruikelijke houding geen indruk meer maken en is het uur van de satire aangebroken.

Wat komt er na het “goedmenschendom”?

Veel “goedmenschen” en wereldverbeteraars reageren op de beginnende neergang door te wijzen op het spook van een meedogenloze ellebogenmaatschappij. Zeker is, dat de basisbehoefte om zich tegenover hun medemensen moreel te profileren (voorlopig) blijft bestaan. Als het “goedmenschendom” geen respect meer ervaart, is het waarschijnlijk dat de echte of geveinsde betrokkenheid bij de eigen groep weer op de voorgrond treedt, zoals het in het tijdperk voor het “goedmenschendom” was en zoals het in de rest van de wereld vandaag de dag nog zo is. Hoe ver de wijzer de andere kant zal blijken uit te slaan, valt niet te voorspellen. Maar in geen geval moeten, met het verdwijnen van de hypocriete, morele borstklopperij van de wereldverbeteraars, de werkelijke, maatschappelijke vooruitgang en verworvenheden  verdwijnen.

Gelijke kansen voor vrouwen is heel goed mogelijk zonder de vele vrouwelijke politiecommissarissen in “Tatort,” omdat het geen afspiegeling van het werkelijke leven is, zonder de verbreiding van de illusie dat gemiddeld mannen en vrouwen voor alle activiteiten gelijk geschikt zijn. En zonder vrouwenquota, die een belediging voor die vrouwen zijn, die zonder deze bonus op eigen kracht succesvol zijn geweest.

Een selectieve en beperkte immigratie is in het belang van de (Duitse) inwoner, maar ook van degenen van buitenlandse afkomst. En is bijna een voorwaarde voor een respectvol en vriendelijk contact met immigranten als algemene standaard van gedrag. Door afstand te nemen van de klimaat- en milieuonzin kunnen vele natuurgebieden buiten Europa behouden blijven, die anders opgeofferd zouden moeten worden aan de noodzaak van het vergroten van het landbouwareaal voor de bizarre luxe van een “organische” landbouw.

Wanneer de boosheid van het westerse publiek over schendingen van mensenrechten niet meer eenzijdig door de wereldverbeteraars in de MSM op “onze” (Amerikaanse, Europese en Israëlische) werkelijke of vermeende mensenrechtenschendingen gericht is, ongeacht de werkelijke proporties en verhoudingen van de wreedheden in de wereld, kan dat alleen maar bevorderlijk zijn voor de rechten van alle mensen. Voor de verdediging van de menselijke waardigheid is niet gelijkheid maar vrijheid het hoogste doel. “Goedmenschen” en wereldverbeteraars moet men niet verwarren met goede mensen. Het “goedmenschendom” is in geen geval een voorwaarde voor rechtvaardigheid, humaniteit en natuurbehoud.

Bron:

http://fakten-fiktionen.net/2012/01/die-zukunft-des-gutmenschentums/#more-11535

Uit het Duits vertaald door:

vederso