Wie is verantwoordelijk voor de “islamofobie” in het Verenigd Koninkrijk?

(Door: Mudar Zahran)

Als je kijkt naar de bomaanslag van 7/7 in de ondergrondse van Londen; de bomaanslag van de trein in Madrid; de twee aanslagen op het World Trade Center; de moorden op Lee Rigby, Theo van Gogh, Daniel Pearl, Nick Berg, Ilan Halimi en talloze andere aanvallen en bedreigingen, hoe kunnen we dan in alle eerlijkheid verwachten dat de mensen niet ‘islamofobisch’ zijn? Het lijkt erop dat we niemand anders de schuld kunnen geven dan onszelf. Als wij moslims daadwerkelijk tegen deze islamitische haatpredikers zijn, waarom keren we ons dan niet unaniem publiekelijk tegen hen, door hen af te wijzen en hen van onze gemeenschap te isoleren?

Na de moord op de Britse soldaat Lee Rigby door islamitische extremisten afgelopen mei in Londen, meldde ‘The Guardian’ een stijging van het aantal anti-islamitische delicten. Afgelopen mei bleek uit een peiling van het Britse onderzoeksbureau ‘YouGov’ ook dat bijna twee derde van de Britten van mening is dat er een ‘botsing der beschavingen’ tussen Britse moslims en blanke Britten zal plaatsvinden en 34% vindt dat moslims een ernstige bedreiging vormen voor de democratie.

Als moslim, die in het Verenigd Koninkrijk woont, vraag ik me af wie verantwoordelijk is voor de toename van anti-islamitische gevoelens in het Verenigd Koninkrijk. Of is het probleem toe te schrijven aan ‘islamofobie’? Als men objectief de feiten onderzoekt, lijkt het mogelijk dat, als ‘islamofobie’ in het Verenigd Koninkrijk aanwezig is, wij moslims dan wellicht hiervoor verantwoordelijk zijn. Laten we, om te beginnen, kijken naar de moord op de soldaat Lee Rigby, die op 22 mei 2013 in Woolwich, in de buurt van zijn legerkazerne, werd afgeslacht  door twee Britse islamitische bekeerlingen. De moordenaars, Michael Adebolajo en Michael Adebowale, waren beiden 29 jaar en zijn geboren in christelijke gezinnen. Van beiden wordt door de Daily Mail gemeld dat ze hiertoe zijn aangezet door de Britse moslimgeestelijke Anjem Choudary. Kunnen wij moslims op grond daarvan het Britse publiek kwalijk nemen dat zij zich zorgen maken over hun jonge mannen en vrouwen en dat ze liever niet willen dat zij met ons omgaan en mogelijk islamitisch geradicaliseerd worden?

Anjem Choudary – de islamitische geestelijke die de moordenaars van Rigby ‘inspireerde’ – heeft een uitgebreide geschiedenis van aanzetten tot islamitisch fundamentalisme en haat tegen Groot-Brittannië. Hij weigerde bijvoorbeeld om de bomaanslagen in Londen van 7 juli 2005 te veroordelen en sprak zelfs positief over de “zwarte vlag van de sharia die in 2020 boven Downing Street [het kantoor van de premier] zal wapperen”.

Op 11 april 2013 zei Choudary in een interview: “Als moslims verwerpen wij de democratie, we verwerpen het secularisme, de vrijheid [van meningsuiting] en de mensenrechten. We verwerpen alles wat jullie als zijnde jullie idealen omhelzen… Een republiek bestaat niet in de islam. Als we praten over de sharia dan hebben we het alleen over de sharia. We hebben het over het afwijzen van de VN, het IMF en de Wereldbank”. Dus, als Choudary en andere islamistische fundamentalisten zich verzetten tegen de Britse waarden van democratie en mensenrechten, waarom kiezen ze dan voor een verblijf in het Verenigd Koninkrijk? Niemand houdt hen hier tegen hun wil vast.

Ook als wij, moslims in het Verenigd Koninkrijk, het niet eens zijn met wat Choudary en zijn gelijkgestemde medewerkers zeggen, waarom nemen we nooit stelling tegen hen? Als we werkelijk tegen deze islamitische haatpredikers zijn, waarom keren we ons dan niet unaniem publiekelijk tegen hen, door hen af te wijzen en hen van onze gemeenschap te isoleren?

De niet-moslims moeten zichzelf ook dezelfde vragen stellen en zij veronderstellen logischerwijs, vanwege ons zwijgen, dat we het ermee eens zijn. De schade die de islamitische extremisten toebrengen aan de Britse samenleving stopt niet met de haat die ze verspreiden, maar breidt zich ook uit tot het exporteren van terrorisme naar de rest van de wereld.

Abu Hamza al-Masri bijvoorbeeld, die nu in de VS geconfronteerd wordt met beschuldigingen van terrorisme nadat hij door het Verenigd Koninkrijk uitgeleverd was, veranderde een lokale Londense moskee in een wervingsgebied voor islamitische radicalen. In de jaren 1990 bevonden zich onder de volgelingen van Abu Hamza onder anderen de 9/11 samenzweerder Zacarias Moussaoui en de mislukte ‘shoe bomber’ Richard Reid, die beiden nu een levenslange gevangenisstraf in de VS uitzitten.

Dit even terzijde, op 28 mei 2009 werden drie van Abu Hamza ’s zonen en zijn stiefzoon door een Britse rechtbank veroordeeld tot een gevangenisstraf voor het frauderen gedurende twee jaar met gestolen auto’s. En in juli 2010 werd een andere zoon van Abu Hamza veroordeeld tot twaalf maanden gevangenisstraf, nadat hij schuld bekend had aan een aanklacht van betrokkenheid bij een gewelddadige ordeverstoring tijdens anti-Israël protesten in januari 2009. In 2012 werd weer een andere zoon van Abu Hamza veroordeeld voor een gewapende overval en voor illegaal bezit van een vuurwapen, met de bedoeling om een misdrijf te plegen.

Een fobie is per definitie een irrationele angst: angst voor iets wat niet echt is – zoals bang zijn dat er zich in de aangrenzende kamer slangen bevinden. Maar als je kijkt naar de bomaanslagen in de Londense metro, de doodsbedreigingen tegen een Britse lerares van wie de kleuters argeloos besloten om een teddybeer Mohammed te noemen, de recente moord op en poging tot onthoofding van Lee Rigby, om maar niet te spreken van gebeurtenissen in het buitenland, zoals twee aanvallen op het World Trade Center, de bomaanslagen op de trein in Madrid, de pogingen tot aanslagen door de ‘Underwear Bomber’ , de ‘Shoe Bomber’, de ‘Times Square Bomber’; de moorden op Theo van Gogh, Ilan Halimi, Nick Berg, Daniel Pearl, Joden in Toulouse, Mumbai en Buenos Aires, de slachtoffers van de Amerikaanse majoor Nidal Hassan, de aanslagen op Kurt Westergaard en Lars Hedegaard, en de bedreigingen van Salman Rushdie, Geert Wilders en Ayaan Hirsi Ali, en andere gebeurtenissen – deze gebeurtenissen zijn al te reëel, dus hoe kunnen wij, de moslims in het Verenigd Koninkrijk, in alle eerlijkheid verwachten dat mensen niet ‘islamofobisch’ zijn? Hoe kunnen we de Britse samenleving kwalijk nemen dat zij de moslims slecht gezind zijn wanneer sommige islamitische ‘leiders’ zowel terroristen als criminelen voortbrengen?

Er schijnt nu ook een constructie van moslims [mannen] te zijn die blanke minderjarige niet-islamitische meisjes verleiden tot seks in pedofiele netwerken. Bijvoorbeeld: in mei 2012 werden negen moslims veroordeeld, omdat zij deel uitmaakten van een pedofielennetwerk dat kinderen seksueel uitbuit, waarin kwetsbare blanke meisjes zijn verwikkeld. Acht mannen waren van Brits Pakistaanse afkomst en een was een Afghaan; allen waren moslims. Een van de slachtoffers vertelde de rechtbank dat ze door twee mannen werd verkracht terwijl ze “zo dronken was dat ze moest overgeven over de rand van het bed. Later huilde zij zichzelf in slaap”.

Verder werden in juni 2013  zeven moslims uit Oxford schuldig bevonden aan het verleiden van minderjarige blanke meisjes in de leeftijd tussen 11 en 15 jaar, in een sadistisch pedofielennetwerk.

In een reactie op de zaak zei Dr. Taj Hargey , de islamitische geestelijke van de Islamitische Congregatie in Oxford: “Ras en religie werden gekoppeld aan de recente golf van pedofielennetwerken, waarin moslims zich hebben gericht op minderjarige blanke meisjes”. Hij voegde eraan toe dat “imams deze pedofielennetwerken stimuleren, omdat ze hun aanhangers aanmoedigen te geloven dat blanke vrouwen het verdienen te worden ‘gestraft’”.

Dr. Hargey merkte ook op dat “alle mannen [die betrokken zijn bij het seksueel netwerk in Oxford] – hoewel ze verschillende nationaliteiten hebben – moslim waren en dat zij zich doelbewust op kwetsbare blanke meisjes richtten, die zij blijkbaar beschouwden als ‘gewillig vlees’”. Dr. Hargey voegde eraan toe dat doen alsof dit geen probleem is van de islamitische gemeenschap een ‘ideologische ontkenning’ is”.

Dus, hoe kunnen wij moslims het Britse publiek kwalijk nemen dat zij zich zorgen maken over hun minderjarige meisjes, als moslims steeds weer gearresteerd en veroordeeld worden voor het verleiden van blanke meisjes in seksuele netwerken?

Als moslim, die in het Verenigd Koninkrijk woont, ben ik gaan geloven dat wij moslims de belangrijkste bron voor ‘islamofobie’ zijn – vanwege de kwaadaardige en zorgwekkende daden van sommige moslims en vooral omdat de meerderheid over deze handelingen zwijgt.

Het lijkt erop dat we niemand anders de schuld kunnen geven dan onszelf.

Bron:
www.gatestoneinstitute.org
Auteur: Mudar Zahran

Vertaald uit het Engels door:
Wachteres
(voor www.ejbron.wordpress.com)